Τα ποιο όμορφα του κόσμου αυτού

Τι ποιο όμορφο από μια γλυκιά Καλημέρα
Τι ποιο όμορφο από μια ψιθυριστή καληνύχτα
Από ένα χαμόγελο το πρωί
Από μια ζεστή αγκαλιά
Από ένα φιλί στο μάγουλο
Τι ποιο όμορφο από λίγη καλή παρέα,
Ένα βιβλίο, λίγη μουσική,
Ένα ηλιοβασίλεμα, μια όμορφη ανατολή
Μια πεταλούδα που πετά,
Τον καυτό ήλιο και την δυνατή μπόρα
Αλλά έλα, ας αφήσουμε τις μαλακίες
Από όλα τα όμορφα του κόσμου,
Τι ποιο όμορφο από σένα... Τίποτα!

Ενδόμυχη πυρά

Κάπου εκεί, σε βλέπω κάθε μέρα στα κλεφτά.

Την μια στον ύπνο μου

Την άλλη στο ξύπνιο μου

Μα κάθε φορά από μακριά..

Σαν αδέσποτο σκυλάκι που βλέπει λιχουδιά

Επιζητώ το άρωμα σου και ένα χαμόγελο

Για μια φωτιά που άναψε με μια ματιά

Καναντέρ δεν πετάνε να την σβήσουν

Εκεί μέσα βαθειά καίει σιγά σιγά

Έλα λίγο ποιο κοντά, ίσως ξεφύγει καμιά σπίθα

Να πάρεις φωτιά και συ, να καίμε παρέα

Στιγμοφιλική ανάλυση του χρόνου

Τα πάντα στην ζωή μας είναι στιγμές. Πολλές μικρές λιλιπούτιες στιγμές που συνθέτουν την καθημερινότητα μας. Στιγμές άλλες φορές όμορφες και άλλες φορές δυσάρεστες.

Με αυτές λοιπόν τις στιγμές, τις όμορφες – τις άσχημες, είμαστε αναγκασμένοι να ζούμε – συζούμε καθόλη την διάρκεια της ύπαρξης μας. Είναι αυτές που δίνουν αρνητικό η θετικό τόνο στην ζωή μας. Ορίζουν την χροιά της φωνής μας, την ύπαρξη χαμογέλου στο πρόσωπο μας η και καμιά φορά κάνουν τα μάτια μας να χάνουμε μερικά υγρά που τρέχουν στα μάγουλα μας.

Και όσο αυτές οι στιγμές περνάνε, φεύγουν, χάνονται. Ένα ρολόι μετράει αντίστροφα, σαν κάποιος να το έχει βάλει στην αντίστροφη μέτρηση. Για κάθε λοιπόν στιγμή που θα περάσει, εμείς θα έχουμε την ευκαιρία να ζήσουμε μια στιγμή λιγότερη. Ο χρόνος μας μειώνεται και νομοτελειακά, ακόμα και αν δεχτούμε την απόλυτη χαοτηκότητα πράξεων και γεγονότων, αυτός ο χρόνος δεν πρόκειται ποτέ να αυξηθεί. Όσο και αν είναι λοιπόν αυτό το συνολικό άθροισμα στιγμών που θα περάσουν, για κάθε στιγμή που αφαιρείται θα μειώνεται. Ένα άθροισμα που μέρα με την μέρα, ώρα με την ώρα, λεπτό προς λεπτό μειώνεται.

Αυτές λοιπόν οι στιγμές, όσες και να είναι έχουν ένα εκούσιο δικαίωμα και μεις μια αιώνια ατέρμονη υποχρέωση. Ενδόμυχα από την αρχή του κόσμου, βάση του δικαιώματος – υποχρέωσης που υπάρχει, προκύπτει μια πολύ απλή φράση, που σίγουρα την έχουμε ακούσει αλλά ίσως όχι εμπεδώσει: ζήσε την κάθε σου στιγμή, σαν να είναι η τελευταία, ζήσε την στιγμή. Την στιγμή για την στιγμή, την στιγμή για σένα!

Πυξαράς Δημήτρης