Στης Ιθάκης τα στενά δρομάκια

Σαν βρέθηκε ο δρόμος του πηγεμού για την Ιθάκη

Φτάσαμε στον προορισμό μας

Η Ιθάκη είχε αλλάξει

Ο χάρτης παλιός

Τα σοκάκια πλέον μεγάλοι δρόμοι

Κανένας γνωστός

Νέοι άνθρωποι, νέα γούστα.

Κάθομαι σκεπτικός

Δύσκολο το ταξίδι

Άραγε γιατί;

Βρίσκω μερικά δρομάκια

Φαντάζουν γνώριμα από παλιά

Από τα λίγα που έχουν μείνει,

Περιπλανώμενος σε αυτά συλλογιέμαι

Που θέλω να πάω τελικά;

Είναι τα δρομάκια λίγα, μετρημένα σε δέκα δάκτυλα

Που και τα δέκα δεν χρειάζεται να τα μετρήσεις

Που και τα δέκα σε πάν έξω από την Ιθάκη.

Βγαίνοντας από την πόλη, βλέπω μια μάγισσα γνωστή από παλιά

Κοιτάζοντας κάτω, βλέπει τον ίσκιο μου και μονολογεί

« Μακρής ο δρόμος σου γνωστέ άγνωστε. Υπέφερες για να φτάσεις! Θυσίασες πολλά! Και τώρα, σαν νέος ταξιδιώτης, καλό ταξίδι να έχεις. Για μια νέα Ιθάκη, στο μυαλό σου όμορφη και ιδανική. Σαν ταξιδιώτης, ποτέ σου δεν θα βρεις την δική σου Ιθάκη» 

Πυξαράς Δημήτρης

Ματιές και βλέμματα

Από ένα παράθυρο κοιτάς,

Σύννεφα, βροχή, μουνταμάρα

Βιαστικοί περαστικοί, βρεγμένη από την βροχή

Ένα ζευγάρι, λίγο ποιο κάτω

Χορεύει μέσα στην βροχή

Βρέχεται, κρυώνει, θερμαίνετε

Και είναι τα βλέμματα τους γεμάτα φως, έρωτα και ελπίδα

Από το παράθυρο σου κοιτάς,

Το φως ανοικτό, είναι Κυριακή πρωί

Κλεφτές ματιές, ζήλιας και θαυμασμού

Και συνεχίζεις να κοιτάς…

Ψάχνεις τριγύρω να βρεις και σύ το άλλο σου μισό

Η μοναξιά έρχεται κάθε πρωί και κάθε βράδυ

Τις μέρες τις βροχερές

Καμιά φορά και όταν βλέπεις ανθρώπους να χορεύουν…

Η  βροχή δεν σταματά, στο βρεγμένο τζάμι καθρεφτίζεται πλέον το βλέμμα σου

Το βλέμμα σου, οι ματιές σου, εσύ! 

Πυξαράς Δημήτρης

Ένα σου φιλί

Και ξυπνάς κάθε πρωί, 

ψάχνεις για το φιλί

Ένα φιλί που θα σε ξυπνήσει απ τον ύπνο τον βαθύ

Ναναι γλυκό, 

χείλι κόκκινα

Δεν θέλω πολλά,

ένα φιλί

Λίγα δευτερόλεπτα στον παράδεισο

Και μετά άσε με να περιπλανιέμαι στην κόλαση

Μην ξεχάσεις,

Όταν φεύγεις,

 ένα χαμόγελο

Ένα χαμόγελο να έχω να θυμάμαι…

Πυξαράς Δημήτρης

Για σένα

Ίσως η μόνο ψευδαίσθηση ύπαρξης θεού και παραδείσου, είναι η λάμψη των ματιών σου και το υπέροχο χαμόγελο σου…
Η απόδειξη ύπαρξης κολάσεως είναι το μελαγχολικό σου βλέμμα.

Η μάχη της αβεβαιότητας και της βεβαιότητας, στο ίδιο πρόσωπο.
Και ο συνδυασμός αυτός, πηγή αιώνιας ατέρμονης γοητείας

Πυξαράς Δημήτρης
 

Ευαίσθητοι άνθρωποι

Οι ευαίσθητοι άνθρωποι είναι πάντα και οι ποιο σκληροί…

Είναι αυτοί που θα σε βοηθήσουν

Που θα κάνουν από ζητιάνο τον άλλο βασιλιά

Θα σου χαρίσουν γοβάκια για να βάλεις στον χορό

Θα σου σκουπίσουν τα δάκρυα και θα τα κάνουν χαμόγελο

Θα σου δώσουν να φας αν πεινάς, χωρίς να το ζητήσεις

Είναι όμως και αυτοί

Που θα σου σπάσουν το χέρι όταν πας να τους κλέψεις

Που θα σε πουλήσουν πριν προλάβεις να τους πουλήσεις

Που θα σε κάνουν να κλάψεις όταν πας να τους κοροϊδέψεις

Που θα σε κάνουν από βασιλιά ζητιάνο με όποιο κόστος

Είναι αυτοί

Που δεν θα το βουλώσουν στην αδικία

Που θα σου χαμογελούν και ας υποφέρουν

Που πάνω από όλα θα σκεφτούν το συνολικό καλό

Που δεν θα τους καταλαβαίνεις

Είναι αυτοί

Που θα τους θεωρήσεις ασήμαντους, και ας έχουν κάνει τόσα σημαντά

Που θα τους θεωρείς χαζούς και ντροπαλούς και ας  μην είναι

Που θα τους πεις άξεστους και ας είναι και από σένα ποιο κομψοί

Είναι αυτοί που δεν πρέπει να έχεις πολλά πολλά μαζί τους

Είναι ευαίσθητοι, για αυτό μείνε μακριά

Πυξαράς Δημήτρης 

Αφιερωμένο στην μοναξιά

Μοναξιά μου όμορφη, πόσο σε λατρεύω

Σ αγαπώ και σε μισώ, με τρως

Επιλογή μου!

Στου μυαλού μου την φυλακή, δαίμονες γυρίζουν πολλοί

Να κάνουν παρέα στην μοναξιά

Ζιζάνια τρελά

Όντα και αυτά μοναχικά

Μοναξιά μου όμορφη, τόσο κινδυνεύω να σε χάσω

Σε μιας φυλακής, σε λευκά κελιά

Κομποσκοίνι πλέκω με κόμπο χοντρό

Με μαύρη κλωστή και μαύρο κορδόνι

Και οι δαίμονες βοηθάνε σιγαλιά

Με μια καταδίκη

Χάνω το όμορφο εγώ μου,

Έναν εαυτό τραγικό,

Να απορεί:

Ποιος βασανίζεται τελικά, ο δαίμονας η ο δαιμονισμένος;

 Γιατί ο δαιμονισμένος κάποια στιγμή θα ελευθερωθεί, ο δαίμονας δεν θα γλυτώσει ποτέ!  Αρχή φόρμας

Πυξαράς Δημήτρης

Εκ παραδόξου καταδίκη

Είναι και εκείνη η στιγμή που τελειώνει η μουσική.
Η νύχτα όμως συνεχίζει.
Και εσύ κάθεσαι εκεί, κοιτάς μέσα στο σκοτάδι το ταβάνι.
Δεν βλέπεις κάτι.
Τι να δείς;
Μέσα σε όλο αυτό, πρέπει να βρεις μια λύση φωτός.
Ίσως έναν διακόπτη.

Μα πως να ανάψεις το φως όταν δεν έχεις ρεύμα;
Σαν να είσαι κουτσός και να τρέχεις να συναγωνιστείς δρομέα των 100 μέτρων.

Να κάνεις την προσπάθεια, γύρνα τον διακόπτη.
Αποτέλεσμα ξέρεις ότι δεν θα δεις.
Γεγονός τετελεσμένο από πριν.
Πατάς στο παράδοξο των πιθανοτήτων.

Ένα παράδοξο που πριν μερικά χρόνια με μαθηματικά απέδειξες ότι δεν ισχύει.
Βαράς το κεφάλι σου στο μαξιλάρι.
Σε έχουν καταδικάσει τρις εξισώσεις.
Σε έχεις καταδικάσει, εσύ!

υ.γ:Και μια που κάναμε και αναφορά σε μουσική... Το συναίσθημα του ποιήματος είναι ίδιο με αυτό του Zarathustra, όπως μας το εκφράζει ο Strauss μετά την έκτη παύση!
https://www.youtube.com/watch?v=IFPwm0e_K98

Πυξαράς Δημήτρης

Ο βάτραχος σου

Κάθε μέρα, περιμένει να σε δει να βγαίνεις

Από το μικρό σου γυάλινο παλάτι

Ω μικρή πανέμορφη πριγκίπισσα

Περιμένεις την στιγμή που θα έρθει ο πρίγκιπας

Η έστω ένας ιππότης.

Ιππότης άραγε, τι μέτρια κατάσταση…

Και ο βάτραχος,

Ο άγνωστος εσού βάτραχος σου,

Ψάχνει την ευκαιρία να σε δει

Να σε δει να σε θαυμάσει

Στην όψη σου να γίνει πρίγκιπας και αυτός

Για μια στιγμή

Όπως στο παραμύθι αλλά χωρίς φιλί, με μια ματιά

Να είναι ένας πρίγκιπας σε λίμνη,

Ένας πρίγκιπας στο βασίλειο των μαύρων ματιών σου,

Ψεύτικος ναι, σαν ψεύτικο φρύδι  

Βάτραχος αλλά πρίγκιπας,

Μεταμόρφωση για τα όμορφα σου μάτια!

Πυξαράς Δημήτρης