Ρ. Κίπλινγκ - Αν

Αν μπορείς να κρατάς το κεφάλι ψηλά όταν γύρω σου όλοι τον εαυτό τους εχάσαν δειλά, και για τούτο μαζί σου τα βάζουν, στον εαυτό σου αν μπορείς να “χεις πίστη όταν όλοι για σένα αμφιβάλλουν μα κι αδιάφορος να “σαι κι ορθός στις δικές τους μπροστά αμφιβολίες, αν μπορείς να υπομένεις χωρίς ν” αποστάσεις ποτέ καρτερώντας, ή μπλεγμένος με ψεύτες, μακριά να σταθείς, αν μπορείς απ” το ψέμα κι αν γενείς μισητός, να μη δείξεις στρατί στο δικό σου το μίσος, κι ούτε τόσο καλός να φανείς κι ούτε τόσο σοφά να μιλήσεις,   αν μπορείς να ονειρεύεσαι δίχως να γίνεις του ονείρου σου σκλάβος, αν μπορείς να στοχάζεσαι δίχως τη σκέψη να κάνεις σκοπό σου, αν μπορείς την λαμπρήν ανταμώνοντας Νίκη ή τη μαύρη φουρτούνα, να φερθείς με τον ίδιο τον τρόπο στους δυο κατεργάρηδες τούτους, αν μπορείς να υποφέρεις ν” ακούς την αλήθεια που ο ίδιος σου είπες, στρεβλωμένη από αχρείους, να γενεί μια παγίδα για ηλίθιους ανθρώπους, ή αν τα όσα η ζωή σού έχει δώσει αντικρίσεις συντρίμμια μπροστά σου, κι αφού σκύψεις, ν” αρχίσεις ξανά να τα χτίζεις με σκάρτα εργαλεία,   αν μπορείς να σωριάσεις μαζί τ” αγαθά και τα κέρδη σου όλα, κι αν τολμήσεις με μια σου ζαριά όλα για όλα να παίξεις και να χάσεις τα πάντα και πάλι απ” την πρώτη σου αρχή να κινήσεις, και να μην ψιθυρίσεις ποτές ούτε λέξη για τα όσα έχεις χάσει, κι αν μπορείς ν” αναγκάσεις με βία, την καρδιά σου, τα νεύρα, το νου σου, να δουλέψουν για σέναν ακόμα κι αφού τσακιστούνε στο μόχθο, και ν” αντέξεις σ” αυτό σταθερά όταν τίποτε εντός σου δεν θα “χεις άλλο εξόν απ” τη θέληση που όρθια θα κράζει σε τούτα «Κρατάτε»,   αν μπορείς να μιλάς με τα πλήθη κι ακέριος στο ήθος να μένεις, ή αν βρεθείς με ρηγάδες χωρίς τα μυαλά σου να πάρουν αέρα, κι αν ποτέ, ούτε οι φίλοι ούτε οι εχθροί να σε κάνουν μπορούν να πονέσεις, τον καθένα αν ζυγιάζεις σωστά και κανέναν πιο πρόσβαρα απ” άλλον, αν μπορείς να γεμίζεις το αμείλιχτο ένα λεφτό της κάθε ώρας στην αξία των εξήντα μοιραίων δευτερόλεφτων της διαδρομής του, τότε θα “ναι όλη η Γη σα δικιά σου, ως και κάθε που υπάρχει σε τούτη, και —περισσότερο ακόμα— θε να “σαι ένας άνθρωπος πλέριος, παιδί μου.... 

Ένα γράμμα που δεν θα σταλεί σχεδόν ποτέ

Είναι Πέμπτη βράδυ, ξημερώματα. Όλο το βράδυ είχα κλειστό το κινητό μου. Σε λίγες ώρες θα πρέπει να πάω στην δουλειά. Τι ρουτίνα. Έχω να σε δω από την Δευτέρα. Να σε δώ, να σε μυρίσω, να σε αγγίξω. Απόψε πήρα μια απόφαση, για το καλό και των δυο μας, να μην σε ξαναδώ. Στο είπα πολλές φορές, θα τελειώσει σε ένα βράδυ. Έτσι σε μια στιγμή, σε ένα γαμημένο γύρισμα του μυαλού. Είμαι ψυχωτικός μαζί σου. Νομίζω ότι έχουμε ξεφύγει και οι 2! Και το πούστικο το σκοινί το τραβάς μέχρι εκεί που δεν πάει. Δεν θα μας βγει σε καλό. Σχεδόν 3 χρόνια τώρα, όλα πάνε καλά, πλάκα, γούστα, τρυφερότητα, Καυγάδες. Αλλά αυτοί οι καυγάδες, όλο και ποιο έντονοι. Θα είναι πάρα πολύ δύσκολο και για τους δυο μας, όσο για σένα άλλο τόσο, ίσως και ποιο πολύ, για μένα. Σου υπόσχομαι να στο κάνω ποιο εύκολο, να σε βοηθήσω, θα ακούς και θα μαθαίνεις ότι είμαι ευτυχισμένος, ότι περνάω καλά. Θα κάνω μια νέα αρχή, και εσύ το ίδιο. Και αν πιάσει έπιασε. Δεν θα πιάσει αλλά εσύ δεν θα το ξες. Με τα πολλά, θα έρθει η στιγμή που ο καθένας θα πάρει τον δρόμο του, εγώ ένα γαμημένο ταλαντούχο κοπρόσκυλο. Εσύ, ένας λαμπερός άγγελος που θα ανοίξεις τα φτερά σου για κάτι νέο. Είμαι σίγουρος ότι θα τα καταφέρεις! Κάπου εκεί θα σε παρατηρώ από μακριά… Ότι περάσαμε θέλω να το θυμάσαι και να χαμογελάς. Να σκέφτεσαι ότι ήταν μια τυχαία συνάντηση, ένα απόγευμα με ήλιο, που είχες αργήσει. Από αυτές τις ιδανικές τυχαίες συναντήσεις, που κάθε άνθρωπος θα ευχόταν να του τύχει. Πόσοι εκεί έξω, άραγε, έχουν βρει τυχαία το άλλο τους μισό; Ωραίες αναμνήσεις και αισθήματα! Θα μείνουν ωραίες. Αυτές τις σκέψεις μου, θα τις μάθεις όταν θα έχεις πλέον βρει τον δρόμο σου, όταν θα είσαι αλλού. Όταν δεν θα υπάρχει πλέον επιλογή επιστροφής. Όχι για κανένα άλλο λόγο αλλά για να ξέρεις ότι ο βούρκος με τον οποίο είχες μπλέξει, μαζί σου ήθελε να είναι διαφορετικός. Είναι Πέμπτη, 5,30 το πρωί. Άλλοι λένε καληνύχτα, μερικοί καλημέρα, μερικοί και τα 2 όπως ο καντινιέρης που τρώγαμε κάθε βράδυ λίγο πριν το ξημέρωμα μαζί. Εγώ απλά θέλω να σου ευχηθώ καλή τύχη! Σίγουρα, εμείς οι 2 κάπου κάποτε θα βρεθούμε μαζί ξανά, γυρεύοντας την δεύτερη ευκαιρία που δεν πρέπει να υπάρχει τώρα…
Θα μου λείπεις για πάντα

Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2012

Αρρώστια

Τι να πεις, και τι να αφήσεις

Η αρρώστια πετάει μακριά

Στην χώρα τον Βίκινκς, σε μέρη σκοτεινά

Φεύγει και μένουμε πίσω

Και σε ένα βράδυ γίνεσαι μισός,

Θεραπεύεσαι;

Μάλλον όχι!

Αλλά η αρρώστια σου φεύγει

Πάει μακριά, ταξιδεύει..

Πονάς με την αρρώστια

Πονάς και χωρίς αυτή

Τα σημάδια της ανίατα

Σαν να σε έπληξε η λέπρα

Θεραπεύτηκες;

Μάλλον όχι!

Είπανε λέει ότι θα βρούνε φάρμακο

Σε κάποιο ίδρυμα που θεραπεύει τις επιπλοκές

 Τι να το κάνεις,

Μένεις μισός

Η αγωνία και πάλι μία,

Πότε θα ξανακολλήσεις της ίδια αρρώστια

Από χειρόγραφό μου, 31/1/14

Πυξαράς Δημήτρης

Της συμφοράς η θύμηση

Λάθη, αμαρτίες μου πολλές, Βαρέθηκα να πληρώνω τα του χθες Παιχνίδια του μυαλού, Πάρτα όλα όπως θες Στην κόλαση, φως δεν έχει όσο και να θες Απέλπιδη ελπίδα αλλαγής Νέος τόπος φυγής Παγίδα της ψυχής – λύτρωση της στιγμής Φως, στην κόλαση δεν έχει φως, Όπου και να πας, στον βούρκο τριγυρνάς Διαφορά καμιά, Η λάσπη βγαίνει από μέσα σου βαθιά Σε πνίγει, σε βρομίζει και σε βυθίζει Κυνηγάς το όνειρο, δεν βγάζει πουθενά Οι λωτοί δεν κάνουν πλέον δουλειά, Σκιές του παρελθόντος βγαίνουν από μέσα σου συχνά Σκατάνθρωπος, στον βούρκο τριγυρνάς Ζεις για την μέρα της απαλλαγής Για την τρυφερή αγκαλιά, το όμορφο χαμόγελο Για την μέρα που και αυτά, Θα τα βρομίσεις…

Το ταξίδι

Είναι τρομακτικό
Πόσο θα ήθελα να χαϊδεύω τώρα τα μαλλιά σου
Να γευτώ την γεύση των χειλιών σου
ή έστω στο κύκνειο άσμα μου,
Να μυρίσω το άρωμα σου
Ένα ακόμα βράδυ μακριά σου
Κάνοντας όνειρα για ταξίδια χωρίς προορισμό
Παραισθήσεις που θα ήθελα να βιώσω
Και οι σειρήνες, παράφωνες μπροστά στην σκέψη σου
Δικός σου και ας μην σε έχω καν αγγίξει

Πυξαράς Δημήτρης

Γενέθλια λήθη

Κυριακή,
28 Ιανουαρίου
Αγονία
Είναι κορίτσι
Χαρά!
Δες το, τι γλυκό, παχουλούτσικο
Άντε τώρα να του βρεις όνομα...

Μεγάλωσε
Συναντηθήκαμε σε ένα σταθμό
Είχαμε πάρει και οι 2 το τραίνο του χρόνου
Διαφορετικό δρομολόγιο
Τυχαία συνάντηση; Ίσως
Ίσως όχι
Όχι.

Κοινό δρομολόγιο
Μέρες και νύχτες το ταξίδι
Ζέστη, βροχή και κρύο
Αισθήματα, χαρά και λύπη

Σε άλλον σταθμό, έπρεπε να κατέβουμε
Για άλλο τρένο χρονικό
Ούτε ένα γεια
Και από τότε,
Ούτε ένα γεια

Πέρασαν χρόνια,
Ούτε ένα γεια,
Ένας εγωισμός
Και κάθε τέτοια μέρα
Μια γενέθλια λήθη,
Να ξεχάσουμε το θαύμα της Κυριακής

Πυξαράς Δημήτρης

Αναζήτηση

Ψάχνουμε απελπισμένα συντροφιά
Κάποτε σε σκοτεινά σοκάκια και κακόφημα μπαρ
Τώρα σε διαδίκτυα και γκλαμουράτα μαγαζιά
Μια αναζήτηση για το κάτι, το ιδανικό
Για το άλλο μισό
Για αυτό το γαμημένο κάτι

Μια νότα στην ζωή μας
Κομμάτι από κονσέρτο
Μικρή λεπτομέρεια
Η έλλειψή της;
Παραφωνία

Επιβεβαίωση του εγώ
Ατέρμονο παιχνίδι δίχως αποτέλεσμα
Τζόγος, 5 προς 1
Ξέρεις πως θα χάσεις
Και αν χαθείς;

Ψάχνουνε απελπισμένα συντροφιά
Κάποτε σε σκοτεινά σοκάκια και κακόφημα μπαρ
Τώρα σε διαδίκτυα και γκλαμουράτα μαγαζιά

Ψάχνουμε, Ψάχνουνε
Αν βρούμε, θα βρουν...
Αν βρουν, ίσως να μην βρούμε